"Hallo met Hilde. Ik ben aan het winkelen, doei!" Dit is de tekst van mijn voicemail. Ik was altijd gek op winkelen, totdat ik de documentaire The True Cost zag. Over werkomstandigheden in de kledingindustrie en de impact op het milieu. Daarom besloot ik 5 jaar geleden geen nieuwe kleding meer te kopen. Maar ik wilde er ook leuk uit blijven zien. Dit is hoe ik het heb aangepakt.
Ik hou van mode. Ik vind dat kleding iets zegt over je persoonlijkheid. Ik durf zelfs te beweren dat ik aan de hand van je kledingkeuze kan zien op welke politieke partij je stemt. De rode bandplooibroek voor de VVD-er, de gekleurde panty voor de Groen-Linkser en de Arafat-sjaal voor de SP-er.
Maar mijn liefde voor kleding liep een beetje uit de hand. Ik sloeg geen sample-sale over en was geabonneerd op 10-tallen nieuwsbrieven van kledingzaken. Waardoor ik bij elke uitverkoop mijn virtuele winkelmandje volgooide met de laatste mode.
Vroeger werd ik dolgelukkig van de Zalando-bezorger. Maar op den duur begon schuldgevoel de overhand te krijgen. Want voor dat shirtje dat ik maar drie keer aan heb gehad is wel 2.700 liter water gebruikt. En de hoeveelheid kleding die Nederlanders per jaar weggooien staat op een duizelingwekkende 235 miljoen kilo. Daar wilde ik niet langer aan bijdragen.
Om maar direct met de deur in huis te vallen. Ik koop nog steeds best veel kleren. Dus van mijn kledingverslaving ben ik niet echt afgekomen. Maar ik ben wel anders gaan kopen. Want wat blijkt, er zijn heel veel meiden die net als ik veel te veel kleding kopen en dat dan tweedehands aanbieden.
Op platforms als Vinted en Marktplaats of bijvoorbeeld in de IJ-hallen of de Kloffie-markt in Amsterdam, vind ik de leukste kleding. Nauwelijks gedragen kleding, die schreeuwde om een tweede leven. En ook nog eens een stuk goedkoper dan in de winkel.
Met vriendinnen organiseer ik graag kledingruilfeestjes. Want dat jurkje waar ik op uitgekeken ben, vindt een ander misschien nog fantastisch. We nemen allemaal een aantal kledingstukken mee die wij niet meer dragen en gaan weg met een hele nieuwe garderobe. Hapjes en drankjes erbij, en het is meteen een feestje.
Doordat dat in corona-tijd even niet meer kon, is er een nieuwe gewoonte ontstaan. Samen met vrouwen uit mijn buurt hebben we een kettingkledingruil opgezet. Twee gigantische IKEA tassen vol kleding werden doorgegeven in de buurt. Ongegeneerd graaien in de kledingkast van een ander. En ondertussen verlost worden van die broek waarvoor je nog twee kilo moest afvallen. Of van die schoenen waar je eigenlijk alleen maar mee kon zitten. En hoewel kledingruilfeestjes inmiddels weer kunnen, blijft de kettingruil een uitkomst. Ook ben ik lid van Lena the fashion Library, een bibliotheek waar je kleding kunt lenen.
Of ik nooit meer nieuwe kleding koop? Dat denk ik niet. Maar wel een stuk minder dan voorheen. Mijn bijdrage aan klimaatvervuiling door de kledingindustrie, kinderarbeid en die steeds groter wordende kleding-afvalberg is een stuk minder geworden. En daarmee ook mijn schuldgevoel.
Ik word niet meer zenuwachtig van het woord SALE op de ramen. En een andere leuke bijkomstigheid is dat ik dit jaar een stuk minder geld heb uitgegeven.
Mijn goede voornemen voor volgend jaar is om een maandlang zero-waste te gaan leven. Geen nachtelijk gepieker meer over een tweedehands bikini voor de vakantie. Nu ga ik me druk maken over waar je pindakaas zonder verpakking kan kopen. En of je haar van zelfgemaakte shampoo niet gaat pluizen. First world problems, ik weet het. Maar dat betere milieu begint ook bij mijzelf.
Zit je zelf om een goed voornemen verlegen? Bespaar geld en milieu met mijn kledingtips en doneer van dat geld wat je overhoudt een beetje aan Milieudefensie. Wij doen er alleen maar goeie dingen mee.
Wij klagen ING aan in een baanbrekende nieuwe Klimaatzaak. Nooit eerder werd een bank in Nederland aangeklaagd omdat zijn klimaatbeleid tekortschiet. En jij kan meedoen. Sluit je aan bij deze nieuwe rechtszaak en word mede-eiser.
